Met maatregelen als het invoeren van een transitievergoeding voor werkenden vanaf dag één en het eenvoudiger maken van ontslag door de zogeheten cumulatiegrond, verkleint het kabinet zoals beloofd de verschillen tussen vaste en flexibele arbeid. Of de WAB daarin het laatste woord is, dat is maar de vraag. Wie een flexibele arbeidsrelatie heeft, is namelijk niet altijd een werknemer: hij of zij kan ook een zzp’er zijn.

De WAB omvat deze laatste groep niet, maar zouden de werkgeverslasten voor werknemers met een flexibel contract stijgen, dan kan dit juist leiden tot een verschuiving naar meer zzp’ers en niet naar een groter aandeel vaste contracten. Het regeerakkoord van de coalitie stelt weliswaar voor dat zelfstandigen met een laag tarief zouden moeten worden gezien als werknemer, maar een concreet wetsvoorstel daartoe is nog niet ingediend.

Ook de aangekondigde vermindering van loondoorbetaling bij ziekte, nu nog tot twee jaar lang, wordt in dit voorstel niet behandeld. Zolang onduidelijk is hoe de kosten en de risico’s van langdurig verzuim worden geregeld, is er voor MKB-werkgevers geen prikkel om meer mensen in een vast contract te bieden. De uiteindelijke impact van de WAB op de arbeidsmarktdynamiek kan dan ook moeilijk los worden gezien zonder aanvullende maatregelen voor zzp’ers en loondoorbetaling.

De regering wil het aandeel vaste contracten ook bevorderen door de WW-premie niet sectoraal te differentiëren, maar naar contractvorm. Niet langer geldt ‘de vervuiler betaalt’, maar leidend is het streven om flexcontracten door een hogere WW-premie minder aantrekkelijk te maken. Het is belangrijk dat dit in zijn totaliteit niet tot een lastenverhoging voor het Nederlandse bedrijfsleven leidt, want dat zou arbeid onaantrekkelijker maken.

Selecteer gewenste artikelen