De beroemde slagroomtaarten van Amanda
Het had een nippertje gescheeld, of de laatste bakkerij was uit Baflo verdwenen. Daarmee zou niet alleen de bakker weg zijn, ook een natuurlijke plek om elkaar tegen te komen en een praatje te maken – geen vanzelfsprekendheden in een dorp van X inwoners. Maar er kwam een doorstart; nu werken er mensen ‘die een tweede kans krijgen’. En zo werd zowel het dorp, als die mensen gered.
“Al in mijn tijd voelden de medewerkers als familie, en zo werden ze ook behandeld. Het zit gewoon in dit gebouw”
De lucht ruikt zoet, warm, en naar kaneel. Van dat scherpe kaneel, niet dat gemalen spul in supermarktpotjes. Dit ruikt écht, en dat kan maar één ding betekenen: hier worden appeltaarten gebakken. Amanda X is druk aan het werk, een collega bekleedt reusachtige taartvormen met deeg, een andere giet daar een zoetkruidig bruin appelmengsel bovenop. Weer een andere legt er de karakteristieke reepjes overheen. Hoppa, deze kunnen de oven in.
Welkom bij bakkerij Rutgers in het hart van Baflo, waar naast overheerlijke gebakjes, scheepsbeschuit en supersmeuiig roggebrood ook kansen en mogelijkheden te krijgen zijn – voor mensen voor wie dat niet zo heel vanzelfsprekend is. Omdat ze moeten revalideren bijvoorbeeld, of reïntegreren. Omdat ze uit de jeugdhulpverlening komen. Of vluchteling zijn en ze daardoor niet zo gemakkelijk een baan vinden.
Muts aan de wilgen
Het begon met een artikel. In januari 2021 las Geert Schlangen in Dagblad van het Noorden dat bakker Anne Rutgers na veertig jaar zijn bakkersmuts aan de wilgen ging hangen. Er was geen koper, geen opvolger, en ja, dan houdt het snel op.
Dat kan niet waar zijn, dacht Schlangen, als zzp’er actief in de communicatiewereld. Op dat moment verzorgde hij de communicatie op het Hogeland voor de stichting Praktijkleren, die mbo-opleidingen helpt beter aan te sluiten bij wat bedrijven precies willen en nodig hebben. Krakend kwam er een idee tot leven in Schlangens hoofd.
Tekst Karin Sitalsing
Fotografie Reyer Boxem