Hans de Kinderen

27 juni 2023 9:04

Na veertig jaar neemt Hans de Kinderen, Directeur Coöperatieve Rabobank Midden-Limburg, afscheid van de Rabobank. Hij vervulde in veertig jaar tijd diverse functies bij verschillende lokale Rabobanken, onder meer als directievoorzitter Rabobank Weerterland & Cranendonck. Volgens Hans een regio met goed bewaarde geheimen.

Hans de Kinderen..Foto tbv van het zakenblad

Genoeg heeft hij er nog lang niet van. Tijd voor een nieuwe uitdaging is het wel. Na veertig jaar neemt Hans de Kinderen, Directeur Coöperatieve Rabobank Midden-Limburg, afscheid van de bank. Per 1 juli gunt Hans zich allereerst een sabbatical van een paar maanden. “Om te voelen hoe het is om meer thuis te zijn. Om mijn passie, bergsport, weer op te pakken. En om goede keuzes te maken voor de toekomst. Ik wil bewust niet van de ene naar de andere baan hollen. Ik wil nog jaren parttime door gaan. Die tijd wil ik graag betekenisvol invullen. Door dingen te doen die maatschappelijk relevant zijn én die energie geven. Dat heb ik altijd belangrijk gevonden in mijn werk. Ik zeg wel vaker, het is belangrijk om op je dynamo te lopen, in plaats van op je batterij. Die batterij raakt een keer leeg. Maar als je op je dynamo loopt, doe je dingen die energie geven, die bij je passen en die je lang volhoudt. Het gevoel wat ik in mijn carrière bij de Rabobank altijd heb gehad. En wat ik ook de komende jaren graag vasthoud.

“Bier drinken met de bouwvakkers ”

Ik heb in veertig jaar tijd een grote variatie aan werkzaamheden gedaan bij de bank. Alle kansen gehad om te pionieren, nieuwe dingen op te zetten. Je moet mij niet op de winkel laten passen. Maar als er uitdagingen zijn, een reorganisatie of lastige klantcasuïstiek, dan moet je mij bellen. Dat soort intense, drukke periodes halen het beste in mij naar boven. Zo startte ik ooit in ’s Hertogenbosch, twee maanden na de fusie tussen de Rabobanken ‘s Hertogenbosch, Vught en Rosmalen. Een complex samengaan, met tal van bedrijfsculturen en er was was weinig geregeld. Ik pak dingen aan op een manier die bij mij past. Ik noem dat ‘bier drinken met de bouwvakkers’. Dat geeft het beste beeld van hoe het met de organisatie gaat. Aan vergadertafels wordt veel besproken. Maar op de werkvloer merk je pas echt hoe het zit. Je vindt mij dan ook geregeld bij een klantgesprek of op de werkvloer om eens mee te draaien. Dat levert de beste inzichten op. Coöperatief bankieren gaat voor mij over faire tarieven, transparante voorwaarden, bezorgde advisering en maatschappelijke impact.

“Struikrovers met stropdassen”

Dat is meteen ook de reden waarom ik altijd bij lokale Rabobanken heb gewerkt. Er deden zich weleens kansen voor in Utrecht. Maar achter mijn bureau, twintig hoog in Utrecht, mis ik het gevoel bij de markt en de mensen. Het gevoel dat je bij een lokale bank wel hebt. Waarom ik nu dan toch wegga? Ik ben in mijn carrière wel vaker uit dat warme bad gestapt, op het koude zeiltje. Dat is in het begin even spannend, maar heeft me altijd veel moois gebracht. Zoals de voorbije dertien jaar in Weerterland & Cranendonck en Midden-Limburg. Toen ik hier begon in 2010 werden bankiers gezien als struikrovers met stropdassen. Het was net na de financiële crisis in 2008, het vertrouwen in banken was laag. Juist dán is het belangrijk om niet in je schulp te kruipen, maar te laten zien wat je waard bent, waar je voor staat.

Rabobank is namelijk zoveel meer dan een financiële dienstverlener. Als coöperatie leveren we een grote bijdrage aan maatschappelijke uitdagingen. En zetten we ons samen met klanten en leden in voor een duurzamere, inclusieve samenleving. Dat gaat onder andere om de energietransitie, goed werkgeverschap, de transitie naar een toekomstbestendige food- en agrisector. We helpen ondernemers duurzaam te ondernemen. Particulieren ondersteunen we in duurzaam en langer zelfstandig wonen. En we helpen mensen financieel gezond, financieel zelfredzaam te zijn. Dat is wie we zijn, waarin we ons onderscheiden. Als Limburgse Rabobanken geven we ook dit jaar vier miljoen euro van ons resultaat terug aan de samenleving. Ik ken geen enkele andere organisatie die dat doet. Zo maken we als coöperatie echter wel het verschil. Enerzijds als laagdrempelige en voorspelbare bank, waar je ondanks de digitalisering nog gewoon zonder afspraak kunt binnenlopen. Anderzijds als betrokken, maatschappelijke partner.

“Goed bewaarde geheimen”

Mijn naderende afscheid maakt me ook een beetje melancholisch. De collega’s, klanten en leden, contacten in mijn netwerk. Ik weet wat ik achterlaat. Ik ben er trots op dat ik zo lang in deze schitterende regio heb mogen werken. Een regio met een aantal goed bewaarde geheimen. Waar hele mooie dingen gebeuren, waar het fantastisch wonen en werken is. Ik nodig geregeld collega’s uit andere regio’s uit om naar het zuiden te komen. Die hebben vaak geen idee wat zich links en rechts van de A2 afspeelt. Dat Weert bijvoorbeeld het eiercentrum is van Europa, waar wekelijks tachtig miljoen eieren worden verwerkt. Dat we hier een krachtige maakindustrie hebben, dat hier volop geïnnoveerd wordt. Dat we met Kempen-Broek en de Maasvlakte over schitterende natuurgebieden beschikken. Er is zoveel om trots op te zijn. Er is heerst echter een onterechte bescheidenheid om dit uit te dragen. Ik gun de regio oprecht om zichzelf beter op de kaart te zetten.

“Van vijftigplus naar dertig”

Welke keuzes ik ga maken is nog enigszins ongewis. Maar deze hebben zeker een relatie met maatschappelijke relevantie in de vorm parttime werk en/of commissariaten. Ik wil bijdragen aan een meer duurzame en inclusieve samenleving, van betekenis zijn voor anderen. Maar ook voor de ecologie, in het besef dat onze foodprint op deze aarde te hoog is. Ik voel nadrukkelijk dat het anders kan en moet met de energietransitie en grondstoffentransitie. Daar zet ik me graag voor in. Dat geldt ook op het gebied van zorg en welzijn, om een bijdrage te leveren aan de kwaliteit van leven. Natuurlijk ga ik ook meer genieten van mijn vrije tijd. Ik ruil mijn goed gevulde werkweken straks in voor maximaal drie dagen. En ik trek ook weer meer de bergen in. Zo ga ik in het najaar voor de tweede keer de Kilimanjaro beklimmen. Dat doe ik samen met mijn zoon. Met mijn vrouw, waarmee ik de eerste beklimming deed, ga ik tracks maken in de Alpen. Niets is zo lekker om sportief bezig te zijn, alle gedachtes de vrije loop te laten en aan het einde van een actieve dag, in de natuur met dierbaren te genieten van de zonsondergang.

Het wordt vast even wennen, na veertig jaar Rabobank. Maar dit is een goed moment voor de volgende stap. Dank aan iedereen van wie ik het vertrouwen kreeg en met wie ik heb samengewerkt!”