Ga direct naar:
In gedachten wandel ik met Isil Vos, Verily Klaassen en Godelieve Spaas door de stille gangen van een groot modern kantoor. Aan de wanden hangen links en rechts foto’s, tekeningen en schilderijen. Waar ruimte is staan sculpturen en installaties. Hoewel de beelden gedachten en gevoelens oproepen spreken we ons niet uit. We zeggen niets, alsof we bang zijn om datgene dat in de stilte tussen ons in hangt, te verliezen.
Meestal wanneer je er te hard naar op zoek bent ontglipt betekenis. In het krampachtige verlangen naar duiding en begrip gaat iets essentieels verloren. Woorden, of ze nu staan geschreven of worden uitgesproken, hebben de neiging om alles dat niet wordt benoemd naar de achtergrond te dringen en te laten verdwijnen.
Zoals je stilte niet kunt ervaren door haar te benoemen zijn er aspecten van de kunst die verdwijnen op het moment dat we er iets over te zeggen. Wanneer wordt uitgesproken dat het stil is, is de stilte weg, opgeslokt door het geluid van de stem. Maar vooral verdrukken de woorden ook de complexe gelaagdheid die de stilte haar vorm geeft: de afwezigheid van verwachte geluiden, het ruisen van bijna niets, het ritme van talloze vrijwel onhoorbare interacties. En daarin toch veel, tot het verdwijnt in het uitgesproken woord.
Soms wil je niet benoemen, niet verdedigen, niet concreet maken, niet bewonderen. En wil je niet dat kunst gaat over innovatieve weerbarstigheid, creatief uithoudingsvermogen, de andere blik, of het vangen van de tijdsgeest. Soms wil je niks van kunst, behalve er wat tijd mee doorbrengen. Dus vandaag, in deze fantasie, in dit moderne kantoorpand, wandelen we zwijgend langs de kunstwerken, ontnemen hen niets, geven alles en krijgen meer dan we kunnen verwoorden.
