Isil Vos

Week 9, Sunshine kisses me awake

Maandagochtend 5.00u

Boven zijn mijn vriend en 2 kinderen nog diep in slaap.
Tegenwoordig haal ik mijn deadlines alleen nog als ik opsta voordat iedereen wakker wordt. Op die manier kan ik nog even ongestoord werken voordat ik thuisjuf wordt.

Er is iets met de vroege ochtend. Het gevoel wakker te zijn terwijl de rest van de wereld nog slaapt.
Er zijn zelfs hele bewegingen rondom vroeg opstaan, the 5 AM club, the 6 AM club. Vrienden van mij die iedere ochtend selfies maken van slaperige hoofden die met een dromerige, maar gelukkige blik de jonge ochtend in kijken. #5AMclub!

Ikzelf ben echt meer een slaper. Ik ben op mijn best als ik 9 uur per nacht haal. Dat betekent in de praktijk dat ik gewoon echt niet om 5 uur moet opstaan. Dus nee, ik ben niet bij een club gegaan.

Eigenlijk zit de meerwaarde van vroeg opstaan helemaal niet in het wakker zijn voor alle anderen. Om me heen zie ik de afwas die gisteravond is blijven staan, het speelgoed dat is achtergebleven na een ondermaatse opruimactie, een halfleeg glas wijn, een stapel was die straks nodig gedaan moet worden. De ochtend maakt alles rauw zichtbaar.

Maar het moment dat ik met mijn kop koffie in de hand de achterdeur van het slot draai en een blote voet naar buiten zet. Dat moment. Daar zit de meerwaarde.
De koude lucht in mijn longen.
Het oorverdovend getjilp van honderden vogels.
De zacht zilte geur van de zee dichtbij.
De vochtige, koude grond onder mijn blote voeten.
De druppels dauw op de bladeren van de courgette en de tomatenplant.
Zij is eerder wakker dan wij allemaal.
Zij ontwaakt zonder hashtags.
Zij voelt de opkomst van de zon nog voor deze haar kruin boven de horizon uitsteekt.
De natuur.

_{Cornelia Konrads - tell’s haus (2012)}

[De Duitse kunstenares Cornelia Konrads creëert permanente of kortstondige installaties op locatie. Ongeacht het materiaal dat ze gebruikt (hout, steen, baksteen enz.), veelal ter plaatse gevonden, lijken haar bouwsels uiteen te vallen, zich voor onze ogen te ontbinden.]

Wat een bijzondere rol is zij gaan spelen in onze levens de afgelopen weken.
Toen al het entertainment dicht ging: geen terrasjes om op te zitten, geen strandtenten, geen bioscopen of theaters om te bezoeken, geen restaurants, geen musea, geen sportscholen om in te sporten, geen voetbalclubs of danslessen.
Niets. Alles viel stil.
Het enige dat ons restte in onze vrije tijd: de natuur.
Massaal zijn we de afgelopen weken naar buiten gegaan. We hebben ons land opnieuw ontdekt. De schoonheid van de heidegebieden, de veengronden, de bossen dicht bij huis.
Mijn tijdlijnen op sociale media zijn gevuld met foto’s van zonnige bospaden en volle moestuinen.
Het is een essentiële herwaardering van haar die we zo lang hebben ingeperkt, verwaarloosd en gekapt. We hebben haar zo lang als iets extra’s gezien, iets wat moet wijken op het moment dat het ons goed uitkomt. Gevormd naar onze ideeën van schoonheid.
We spuiten gif om haar volgens onze noden te optimaliseren.
We moeten vechten om haar waarde keer op keer te beargumenteren.
We vinden haar irritant als ze boven ons eten vliegt in de zomer.
We roven haar leeg voor ons eigen gewin.

Maar zij is er niet om ons te behagen.
Zij is.
Wij zijn haar.
Zij vertelt ons over onszelf.
Zij laat ziet wat kwetsbaarheid is.
Wat vergankelijkheid is.
Zij raakt iets in ons dat niet in woorden of excelsheets gevangen kan worden.
Zij leert ons wat eenheid is. Hoe samenhang eruit ziet.
Zij is van nature in balans, zoekt voortdurend evenwicht. 
Haar belangen zouden boven al het andere verheven moeten worden.

_{Cornelia Konrads - passage (2007)}

Tussen de antwoorden op mijn vragen aan collega’s bij de bank komt de rol van de natuur in deze tijd ook vaak terug.
Sissy schreef er bijvoorbeeld dit over:
Now we are not able to go anywhere, the Dutch weather has been treating us unprecedentedly well. Sunshine kisses me awake every morning, so does it to nature where trees compete to shine away their greenness and flowers can’t wait to bloom in their colourfulness.
So do I start seeing the purely white clouds and hearing the birds' songs so clearly.
Nature suddenly becomes so outstanding as the Lockdown has rewarded silence with an unheard voice. 
Yes, the Lockdown.
It seems the earth has found a ‘pause’ button in itself and put 2020 on hold. 
It seems the Lockdown has called off the addiction to distraction and withdrawn us from social obligation.
So, the city finally rests in the arm of the night that sleeps.
When distance is no more ignorance but an act of love, it is worth taking the moment and appreciate the invaluableness of what is being taken for granted… so easily.

_{Cornelia Konrads - bridge (2018)}

Ik adem de lucht nog eens in.
Ik adem.
Omdat zij ademt.
Omdat zij mij lucht geeft.
Ik blijf hier nog heel even zitten.
In haar oorverdovende stilte.
Vlak voordat de mens weer massaal ontwaakt en haar stilte verstoort, haar ruimte inneemt.