Week 9, Sunshine kisses me awake
Maandagochtend 5.00u
Boven zijn mijn vriend en 2 kinderen nog diep in slaap.
Tegenwoordig haal ik mijn deadlines alleen nog als ik opsta voordat iedereen wakker wordt. Op die manier kan ik nog even ongestoord werken voordat ik thuisjuf wordt.
Er is iets met de vroege ochtend. Het gevoel wakker te zijn terwijl de rest van de wereld nog slaapt.
Er zijn zelfs hele bewegingen rondom vroeg opstaan, the 5 AM club, the 6 AM club. Vrienden van mij die iedere ochtend selfies maken van slaperige hoofden die met een dromerige, maar gelukkige blik de jonge ochtend in kijken. #5AMclub!
Ikzelf ben echt meer een slaper. Ik ben op mijn best als ik 9 uur per nacht haal. Dat betekent in de praktijk dat ik gewoon echt niet om 5 uur moet opstaan. Dus nee, ik ben niet bij een club gegaan.
Eigenlijk zit de meerwaarde van vroeg opstaan helemaal niet in het wakker zijn voor alle anderen. Om me heen zie ik de afwas die gisteravond is blijven staan, het speelgoed dat is achtergebleven na een ondermaatse opruimactie, een halfleeg glas wijn, een stapel was die straks nodig gedaan moet worden. De ochtend maakt alles rauw zichtbaar.
Maar het moment dat ik met mijn kop koffie in de hand de achterdeur van het slot draai en een blote voet naar buiten zet. Dat moment. Daar zit de meerwaarde.
De koude lucht in mijn longen.
Het oorverdovend getjilp van honderden vogels.
De zacht zilte geur van de zee dichtbij.
De vochtige, koude grond onder mijn blote voeten.
De druppels dauw op de bladeren van de courgette en de tomatenplant.
Zij is eerder wakker dan wij allemaal.
Zij ontwaakt zonder hashtags.
Zij voelt de opkomst van de zon nog voor deze haar kruin boven de horizon uitsteekt.
De natuur.