De Vrijwilliger
Thomas Möhring (30) uit Zaandam is vrijwilliger bij Museum of Humanity. Hoe is hij hier terecht gekomen en wat doet hij voor dit bijzondere museum?
“‘De kracht is de diversiteit aan unieke mensen’”
Sinds wanneer ben je actief als vrijwilliger?
Eind 2017 zag ik op LinkedIn een oproep van documentaire fotograaf Ruben Timman. In 2001 had hij een droom gehad waarna hij duizenden mensen in diverse landen portretteerde in de Humanitystijl. De boodschap is dat je jezelf en de ander als waardevol ziet. Hij zocht iemand die een organisatie kon neerzetten, een stichting kon oprichten, fondsen kon werven. Bij ProRail was ik net gestart als manager duurzaamheid. Daarvoor had ik vier jaar bij een ngo gewerkt en precies gedaan wat hij zocht. Samen hebben we toen de pop-up expo in het vervallen gebouw 8 op het Hembrugterrein gerealiseerd. Maart 2019 openden we dankzij vele vrijwilligers met diverse achtergronden en eigen redenen het Museum of Humanity.
Waarom koos je voor deze organisatie?
Ik vind het heel tof om een groter publiek te raken en tot nadenken aan te zetten. Zie je een mens of een vluchteling? Zie je iemand die iets anders vindt of kun je op zoek naar gelijkenis, waar je elkaar raakt? Dat is in deze tijd belangrijker dan ooit.
“'Ik vind het heel tof om een groter publiek te raken en tot nadenken aan te zetten'”
Hoeveel tijd besteed je ongeveer aan dit werk?
De eerste jaren was ik naast mijn baan, waar ik vier dagen per week werk, elk vrij uurtje bezig met het museum. Als voorzitter en als gastheer. Dat was soms wel 20 uur per week. Inmiddels ben ik vader van een tweeling en hebben we een nieuwe bestuursvoorzitter. Gastheer ben ik niet meer, wel werk ik nog zo’n twee uur per week als secretaris. We willen de boodschap steeds verder dragen. Dat doen we door exposities in het land en buitenland. En door een project op scholen, waar we leerlingen met een leskoffer elkaar laten fotograferen volgens de stijl van Humanity. Van het Coöperatiefonds van Rabobank hebben we een bijdrage gekregen voor de inhoud van de leskoffer. Daar zijn we heel blij mee. Jongeren hebben regelmatig moeite om naar zichzelf te kijken en hebben soms een negatief zelfbeeld. Daarom is het project op scholen zo belangrijk.
Wat is het mooiste dat je in dit werk hebt meegemaakt?
Ik kende Ruben al een half jaar toen ik hem voor het eerst in actie zag als documentaire fotograaf. Bij een expositie in Warburg (Dld) zette Ruben mensen op de foto in zijn zwarte tent op de markt. Er ging een knop om waarbij hij vol passie mensen overtuigde dat ze waardevol zijn. De afsluiting was ook bijzonder. Tweehonderd mensen die elkaar daarvoor niet spraken of kenden vierden samen dat de expo zo’n succes was.