Omgekeerde rente maakt lange obligaties minder aantrekkelijk

Het inflatiecijfer in de VS over november was opnieuw het signaal waar beleggers op hoopten. De stijging was slechts 0,1%, beperkter dan aangenomen. Het prijsniveau voor de kern (exclusief de volatiele componenten vers voedsel, energie en huisvesting), waar de centrale bank (Fed) vooral naar kijkt, nam voor de tweede maand op rij af. Ten opzichte van een jaar geleden is de stijging nog wel een ruime 5%, maar deze komt van 8%. Het zesmaandsgemiddelde ligt nu met 3,3% (op jaarbasis) op het laagste punt sinds maart 2021, zodat wel van een afnemend momentum gesproken kan worden.

Het meevallende inflatiecijfer rechtvaardigt een renteverhoging met ‘slechts’ een half procentpunt door de Fed woensdagavond 14 december. Toch zal Fed-president Jerome Powell waarschijnlijk op de persconferentie benadrukken dat de Fed de renteverhogingen weliswaar kan verkleinen en mogelijk staken in de loop van volgend jaar, maar dat hij niet van plan is snel een renteverlaging door te voeren als de inflatie straks verder afneemt en de economie in een recessie dreigt te geraken. Dat zou immers een herhaling zijn van de fout die in de jaren ’70 en ’80 werd gemaakt, waardoor inflatie zo’n langdurig probleem werd. De loongroei is bijvoorbeeld nog bepaald hoog in de VS, zo’n 6%.

Toch is zo’n omslag in de rente wel wat beleggers verwachten. Na een verdere renteverhoging tot 5% in het eerste kwartaal rekent de markt op een rentetarief van 4,5% aan het einde van volgend jaar. De tienjaarsrente is zelfs aanzienlijk lager, op 3,5%.

We noemen het een inverse (of omgekeerde) curve als de lange rente onder de korte ligt. In de VS is de mate van inversie historisch fors. De markt geeft daarmee aan dat de rente op termijn zal moeten dalen. Een daling naar 3,2% over drie jaar is waar beleggers de evenwichtsrente nu zien. Daarom is de Amerikaanse obligatiemarkt ook niet zo aantrekkelijk voor beleggers als die op het eerste gezicht oogt. Weliswaar is de korte rente nu fors op bijna 5%, maar er is wel veel rentedaling op termijn ingeprijsd. Daarom worden beleggers niet beloond om langerlopende obligaties te kopen, tenzij de rente weer terugkeert naar niveaus onder de 3%. Voor eurobeleggers komt daarbij dat de afdekking van de dollar erg prijzig is vanwege de hoge korte rente.

De centrale banken in Europa (naast de Europese Centrale Bank ook die in het VK en Zwitserland) zullen donderdag de rente naar verwachting ook met een half procentpunt gaan verhogen. Daar wordt voor volgend jaar nog iets meer renteverhoging ingeprijsd dan in de VS. Na nog een half procentpunt in februari zou de ECB volgens de markt nog twee renteverhogingen van 0,25% gaan doorvoeren en op 2,75% geraken. Beleggers rekenen voor Europa niet echt op een draai in 2023, maar wel op wat langer zicht. Ook hier is de tienjaarsrente iets lager dan de tweejaarsrente, maar het verschil is met 0,25% minder fors dan in de VS. Een rente van 2,5% voor de eurozone wordt nu als stabiel beschouwd.

Door de omgekeerde rentecurve zijn obligaties al geprijsd voor lagere rentes op termijn. Beleggers zullen dus minder profiteren van een eventuele rentedaling en zijn kwetsbaar als de rente langer hoog blijft. Meevallende inflatiecijfers zijn zeker positief, omdat ze minder risico op rentestijging impliceren en minder erosie van het obligatiebezit, maar een krachtig herstel van obligaties zal vooral bij bedrijfsobligaties zichtbaar zijn, omdat daar dan ook de kredietopslagen kunnen afnemen.

Goed om te weten. Aan beleggen zijn risico’s verbonden. De waarde van je belegging kan fluctueren. In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. Je kunt (een deel van) je inleg verliezen.