Column: crisis schuldplafond is niets om van wakker te liggen

Het artikel ging erover dat de Republikeinen in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden weigeren om het zogeheten schuldplafond te verhogen tenzij de Democraten, president Biden voorop, instemmen met fikse bezuinigingen.

De hoeveelheid schuld die de Amerikaanse federale overheid kan aangaan is bij wet vastgesteld. Komt het maximum aan schuld, het schuldplafond, in de buurt, dan moet het Congres instemmen met een verhoging. Doet het dat niet, dan kan de VS mogelijk niet aan zijn verplichtingen aan schuldhouders voldoen. En dat is problematisch omdat de rente op schuldpapier van de Amerikaanse overheid de graadmeter is voor zo ongeveer alle financiële instrumenten wereldwijd. Potentieel een spannende situatie dus.

Maar zien we hier iets nieuws? Daar lijkt het niet op. Het schuldplafond is al jaren onderdeel van het Amerikaanse politieke spel. ‘Zenuwen om Amerikaanse schuldplafond nemen snel toe’, ’Politieke ping pong over schuldencrisis VS’, ’Voor de zomer is het geld in de VS gewoon op’ en ‘Noodwet moet faillissement VS voorkomen’. Zomaar wat krantenkoppen over de strijd om het Amerikaanse schuldplafond, maar dan uit de jaren 2017, 2013, 2011 en 1995.

In het online krantenarchief Delpher kom ik zelfs een stuk uit 1953 tegen waarin staat hoe toenmalig president Eisenhower het aan de stok heeft met leden van het Congres over verhoging van het schuldplafond: ‘Eisenhower vraagt hoger schuldplafond: verzet in het Congres’.

Niks nieuws onder de zon dus. Alhoewel niemand zal ontkennen dat de politieke polarisatie in de VS nu wel erg extreem is, heeft geen enkele politicus er baat bij het om de Amerikaanse kredietwaardigheid om zeep te helpen en de mondiale financiële stabiliteit in gevaar te brengen.

Bovendien zijn er nog legio creatieve opties om het bereiken van het schuldplafond lang uit te stellen. Als puntje bij paaltje komt, zal de federale overheid er bijvoorbeeld eerst voor kiezen om bepaalde ambtenarensalarissen niet uit te betalen.

Maar ook al komen de dames en heren politici er uiteindelijk uit, wat betekent dit publieke getwist voor aandelen? In 2011 verlaagde kredietbeoordelaar Standard & Poor’s tijdens de discussies over het schuldplafond de Amerikaanse credit rating van triple-A naar AA+. De maandag na de downgrade verloor de S&P 500 6 procent. Maar in de dagen erna krabbelde de beurs weer op, om een jaar later 20% hoger te eindigen.

Op die eerste dag je Amerikaanse aandelen verkopen was dus pas een kostbare keuze geweest. Daar kan je pas echt wakker van liggen.

Goed om te weten. Aan beleggen zijn risico’s verbonden. De waarde van je belegging kan fluctueren. In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. Je kunt (een deel van) je inleg verliezen.