Beleggers richten blik op Frankrijk in nasleep Europese verkiezingen

Ruim 300 miljoen Europeanen mochten afgelopen week, verdeeld over verschillende dagen, naar de stembus. De uitslag zondagavond was geen enorme verrassing. In verschillende landen won radicaal-rechts, soms met grote cijfers. Wat is nu de politieke situatie en wat betekent dat voor financiële markten?

Allereerst, in het Europees Parlement heeft het politieke midden nog steeds een meerderheid. De verkiezingen kunnen best leiden tot wat veranderingen in economisch beleid (zie wat er afgelopen twee jaar op gebied van klimaat is gebeurd), maar van een totale omwenteling kan je niet spreken.

Op nationaal niveau is het beeld wisselend. Op sommige plekken deed radicaal-rechts het iets slechter dan verwacht (Nederland, Polen, Zweden, Finland), maar op andere plekken werd ze de een-na-grootste (Duitsland) of zelfs de grootste (Frankrijk).

Zeker die laatste uitslag heeft direct gevolgen gehad, zowel politiek als op financiële markten. Macron heeft zondagavond parlementsverkiezingen uitgeschreven voor het einde van de maand, in de hoop dat de partij van Marine Le Pen ofwel daar verliest, ofwel gaat regeren en faalt.

Hoe dan ook brengen verkiezingen onzekerheid met zich mee, en daar houden beleggers niet van. De vrees bestaat dat de partij van Le Pen zich weinig gelegen laat liggen aan de Europese begrotingsdiscipline. En dat terwijl de begroting van Frankrijk er nu al niet florissant voor staat. De Europese Commissie kan besluiten een zogeheten buitensporige-tekortenprocedure op te starten De rente op Franse staatsobligaties liep maandagochtend dan ook meteen flink op.

Beleggers maken zich dus zorgen. Het is daarom zinvol om naar Italië te kijken, waar radicaal-rechts al langer politiek domineert. Giorgia Meloni is daar sinds 2022 aan de macht. Ook bij haar was de vrees dat zij de knuppel in het Europese hoenderhok zou gooien. Maar Meloni is veel pragmatischer gebleken dan gedacht, onder ander met oog op de miljarden uit het Europese coronaherstelfonds voor Italië. Ook de omvang van de schuldenberg van Italië speelt ongetwijfeld een rol.

Silvio Berlusconi heeft in 2011 al laten zien dat je als Italiaans premier in ieder geval moet doen alsof de Europese begrotingsregels je wat uitmaken. Gevolg van Meloni’s pragmatisme is ook dat de Italiaanse rente in relatief rustig vaarwater is gekomen.

Voor Frankrijk is het natuurlijk nog maar afwachten welke kant het precies opgaat. Het kan zijn dat Macron’s plan goed uitpakt. En het kan ook dat de partij van Le Pen de parlementsverkiezingen wint, en zich constructief opstelt richting Macron, wiens termijn als president tot 2027 loopt, en uiteindelijk richting Brussel.

Maar het kan ook dat de radicaal-rechtse soep wel degelijk zo heet wordt gegeten als hij wordt opgediend. De vraag is dan of Frankrijk, met een schuldenberg die de Italiaanse niet ver ontloopt en die recent nog is afgewaardeerd door kredietbeoordelaar S&P, zich een aanvaring met Brussel en andere lidstaten kan veroorloven.

Goed om te weten. Aan beleggen zijn risico’s verbonden. De waarde van je belegging kan fluctueren. In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. Je kunt (een deel van) je inleg verliezen.